فرد آخر این شعر را نمیدانم از کدام شاعر حق گوی و حق پرست است.
دوستی و دشمنی
در محیـــط ما فـــضای گـــرم یاری، تنــــگ بُود
قصــــــه و هــــر گفتمان گــرم ما، از جنگ بُود
هـــــر که را بینی غمی دارد بدل از بیکسی
قـــلب ها بشکسته و چهــــــــره پر از آژنگ بُود
نُخــــــبگان شهر از غفلت به خود پیچیده اند
افتخـــــار فکـــــر شان از چــرس یا از بنگ بُود
از دروغ و خدعه و از مکـــــر میسازند سخن
پیش اهــــل خبــــره میگویند این فرهنگ بُود
پیش ما لاف حقیقت نیست حرف مُفت کس
بین نامـــــردی و مردی راه صـــــد فرسنگ بُود
گـــریه و زاری و از خـــود رفتـــن مــــردم ببین
زندگی ریتـــــم غـــم انگیزی ازین آهــــنگ بُود
***
« بس که دلخون گشته ام از دست یاران دو رنگ»
« دوست دارم هر کسی در دشمنی یکرنگ بُود»
جهانمهر هروی
۳۰ اگست ۲۰۰۹