غزل
موی سرم چـــو برف زمستان سپید شد
نامد بهــار و قامت من خم چو بید شد
گفـتم که سر زنم به زمین دلت ولی
این دانه از جوانه زدن نا امـید شد
از عــمـر رفته، در طلب وصل یکشبی
صــد ها هـــزار خاطـــره ام نا پدید شد
بار غمی که گشت نصیبم به شهرتو
هر روز از گذشته ای دیگر مزید شد
آنکس که در حریم تو سرباز عشق بود
با تیغ خشم و غضبت امشب شهید شد
***
رمز وجود غمکش میخانه را مجو ی
عطــار بود، مــــولوی و بایـــزید شد
نعمت الله ترکانی
4 اگست 2010