آدم
خدا سرشته ز آب و گلی مرا یکـــــروز
که تا به فتنه و شیطان شوم شبی پیروز
سلاح من نه بود دین، قوم و یا وطنی
منم آدم دیروز و نطفـــــــۀ امـــــروز
دلها
عـــزیزم کار دنیا رنگ رنگ است
گهی زشت و گهی خیلی قشنگ است
بیا در مــــُلک دلهـــــــــا گُل بکاریم
که خیلی بهتر از خاک است و سنگ است
بهشت
می خوردن ما نیست برای مستی
یا فکر نمودن از برای پستی
ای شیخ بهشت جای میخواران است
هر چند که درب آن برویم بستی
دل
دل جای امید و آرزو های من است
چنگ من و دلربا و هم نای منست
خاک من اگر به دجله ریزند بدان
در کعبه و در مدینه ماوای منست
غم زمانه
هر جای که خواهی دل خود را بفروش
اما به غم زمانه نگشایی آغوش
درباب دمی که عمر بی دغدغه است
با کافرو با دهری و ذندیق بجوش
اتن
اندازم اگر به نام نامی ای وطن
بر کُشتن خلق خویش مستانه اتن
یارب تو مرا بخاک یکسان گردان
تا قبر کثافتی نبیـــند چون من
عمر کم
ای دوست که عقلت با خسان در جنگ است
هــر ناکس دنیا به دلت چون سنگ است
یشنو سخـــــــــــــن پر از گل معنی را
عمر کم از؛ مــــردمان بیفــــــرهنگ است
بدی