رنگ سادۀ زرد
یک زبان از عشق میگوید که عاشق شو ، بخــور خون جگر هردم
یک کتاب کهـنه میگوید خطر دارد، به هر سطــر ام بخـوان دردم
با تغافل میروم تا مرز های یک جنون امشب، به امیدی که دارم من
در سرم فکری برای آشنایی، تا اگر روزی فدایی یک دلی گـــردم
آه ای تقدیر، امـشب توستی در سـرنوشت من نمیدانم چـرا جاری
من همان دلداده ای هستم که در لوح قلم یکبار نام ام را سیاه کـردم
تو نمی گـویی چـرا و با کـدامین سوره قرآن هستم مجــرم و طاغـی
که پنداری مــرا کافـــر، نمیخوانی مرا جا مانده ای از نطفه ی آدم
منم شاعر؛ چـرا شعــر مـرا بی مایه و پر مـدعا و خام میــگویی
تا کجـا از خـیل مشتاقـان خـود با نا امیدی و شقاوت میکنی طــردم
***
تــو به ســرخی هـای خــونم هـر افـق را بی مهــابا رنــگ میسازی
من شعاع پرتو خورشید میباشم و میدانی به رنگ ســـاده ی زردم
۱۱ اپریل ۲۰۰۰
حهانمهر هروی