فصۀ جاودانی
غــم ام را خــریدی، به شیرین زبانی
الهــی به ببینی تو ، خیــر از جوانی
سُخــن بار ها گفــته خــوبان عــالم
ندیـــدم کسی را، چـــو تو نکته دانی
چه سبزینه رنگــی، سپیدیی بختی
گل باغ فــــردوس ، نداری خــــزانی
چه دل مُرده بودم چه افسُرده بودم
تــو دادی اُمــــیدم، به این زنـدگانی
سخـــاوت نمـــودی سلام و کلامی
و از عشق و شوریدگی هــا معانی
سفــر کرده بودم، به تاریکـی شب
به مقصــد رسیدم، تو دادی نشانی
***
صفـــای دل تو، و دل دادن مــــن
به دنیــــا بـُود، قصــه ای جاودانی
جهانمهر هروی
۲۳ جون ۲۰۰۸