کسی که هیچ کس نبود
کســی مــرا به تمــاشای قــبر « آدم» بـُرد
چــه شــاد بُرد و چه آسان به لانۀ غــم بـُرد
نشـــان داد گُــل گــندم و عـطـــر سیبی سرخ
کشـان ـ کشان به همــه گوشه های عــالم بـُرد
گلــی به دست، به پا خــار هـای زهــر آگین
بهــشت بـُرد و دمــی باز در جـــــهنــم بـُرد
کسی که هیـــچ نبود روح یک غـــزل گردید
«حوا» ز وسوسه گردید سوی «مریم» بـُرد
دلـی که داشـــتم و صبر و اشتیـــاق وصال
شکست وهــر چه به دستش رسید را، هم بـُرد
جهانمهر هروی
۱۶ جولای ۲۰۰۸