گل پیری
فضای ما همه رنگ است رنگ بیـمهری
نگــاه ما پی یـک مــدعای دلگــــیری
فــزون ز حد شده گفتار عاقلان امـــروز
حدیث مــرده و افــسانه ای اساطــــیری
کجاسـت رهـــرو راه حقـــیقت شــــیرین
به دست و پای وسا طت کشند زنجیری
شکسته قامت عـقل و خــرد درین گلـشن
خــزان به شاخه و برگـم زند گل پیری
نگـــفته ام غـم دل را به غـمگساران ام
مــرا نه گفــته چسـان در گـــناه میگـیری
مـنم که در دل من نیست غیر مهر و وفـا
چــرا تـو از غم و اندوه من دگر سـیری
زمانه ایست که کس قـــدر زر نمـــیداند
چو دیــد دانۀ الماس شیشه میــــــخواند
صفای چشمه ای زمزم کجا وسیل کجا
به گـــرد ساحــۀ مرداب نهـــال میشاند