این غزل در سال ۱۹۹۷ سروده شده و در یکی از اردنر های کمپیوتر ام از یاد رفته بود. درست بیادم نیست که چرا سروده بودم. چون نیمکاره نبود برای عاشقان نشر اش میکنم. اما میدانم حق عاشق را نتوانستم ادا کنم.
عشق
خم شد سری به حلـــقه داری برای عشق
آشوب شهـــر زمزمه شد در سـرای عشق
قاضی شــکایت غـــم دلـــدادگان شنـــــید
افکند هر چه دار و نـــدارش به پای عشـق
مجنون نوشت بر سر خاکش خــط درشـت
صد ها هزار… گشته به دنیا فـدای عشـق
منصـور سر به دار شــد و خــنده مینمــــود
از عرش میرسید به گوشش صدای عشـق
ای بیـــخبــــــر ز لذت شــور و صــفای ما
در شهرهر که دیده ام هست آشنای عشق
صد قریه صد کنیسه فـــــرو برد سر بزیر
تا دیـــد در قبیـــلۀ آدم بنـــای عشــق
جهانمهر هروی
۱۲ سپتمبر ۲۰۰۷
با تشکر و اظهار سپاس از فرهیختۀ عزیز آقای علیرضا ایوبی بلخی که این شعر زیبای را ضمیمۀ پیام مقبول خود ساخته اند.
زادگاه نامـــور مـــــردان هــرات
شرق را گهوارۀ عــــرفان هــرات
قـــرنها از داروی دانش نمــــــود
درد جهل خلق را درمــان هرات
در دبستـــــــان فنــــون آسیــــا
بــوده در معنی دبیرستان هرات
از فروغ رازی و جامی هــمی
صحن گیتی کرده نور افشان هرات
می توان از مــــدفــن پیــر هرات
همـــسری با قلـــۀ فاران هرات
این زمان هــــم می تواند پــروراند
نخبه ها از نسل این انسان هرات
بوستانش داشت این خط بر جبین
قطعۀ از روضۀ رضــوان هـرات
از فلک آیـــد به بارویش خطاب
ای مشیــد مکتـــــب قرآن هرات
دارد از نیـــروی اعــــجــاز ثبــات
سحـــر استعمار را ثعبان هـرات
بلخیـــا دارد تمنــــا روز و شب
هــمتــــی از ملت افغان هرات