بُغض
وقتیــکه بُغض در گلوی شعــر میشوی
صد ســـاله در قبیـــلۀ مـا پیـر میشوی
گفتـــم روح سبز بهشتی ولی چه سود
با هـــر فرشته سادۀ بی مهر میشوی
آتش نمیشوی ولی با دود همــــره ای
در حجــــم کور قــریه سرازیر میشوی
با ابر های تیره نفس میکـشی هـمـــه
بر پای آفتاب چــــون زنجیــــر میشوی
چون دانه های تگرگ و باران های غم
توفان میـــکنی و زمینـــگیر میشــوی
***
ما را خطایی هر نفــس زندگی فسـرد
ای آشنا چه وقـت تو اکسیر میـشوی
جهانمهر هروی
۹ فبروری ۲۰۰۹