اینروز ها غزل میآید و من هم رد اش نمیکنم. خدا کند عزیزان بر من خرده نگیرند که داستان هایم ملال آور است.
داستان ما
انــدوه و غــم، همیشه شــده همـزبان ما
از بس مــلال آور اســت، این داسـتان ما
گل هــای سرخ، زینـت صحـرا نشد دریــغ!
آشـفتــه در بهار و خزان است جهـــان ما
خـم شد به پای هــر کس و ناکس امیر ما
در یــک هحـــوم فتنه، بسـوخت آشیان ما
اشــکی نریخت، ابر سیـاهی، به خــاک ما
غیــرت نداشت گـــویی، دیگر آسمان ما
صد ها منجــم از همــه دنیا بهم رسید
با رمل نکــته ای نگُشـــود از نشــــان ما
گفتی کشیده از روی خشم اش، خدا همه
خطی صلیــب بـر سـر پیــر و جـــوان ما
کتــمـان مکــن عزیز دلـم!.. آنچــــه میــرود
دادم قـسم ، به جـان تـو، و او و جـان ما
جهانمهر هروی
۲۷ فبروری ۲۰۰۸