بهار وطن
اگــــــر آرد بهـــاری لـذت نـور و صفــای تو
پس از صـــد بار مُـــردن زنده خواهم شد برای تو
ز بعــــد ماه بهمــن روی میارم به فـــروردین
چو میدانم که سنبل گشته زلف خوشنمای تو
به ابـــر تیره مینـــازم که وقـــت بارش رحمت
بگــــوش عاشقـان مستانه میـارد صــدای تو
گلی سیـب بدخــشان و گل آلـوی غــزنی را
عــروس سال سبز تازه ؛ میــریزم به پای تو
فـــدای تُربـــت دلــــدادگان، کابــــل زیبـــــا
که مــــیارند بوی خاک و گرد مُشکزایی تو
هــــرات و قندهار و بلــخ بامی قصه میگویند
ز کــــوهستان و شهـر و قریه و آب و هوای تو
سمنگان و تخار بامــیان ات را بنازم من
به آن صد ها بهشت و قصر های دلگشایی تو
فراه و هیرمند و غور و بادغیس ات بهشت ما
تخار و زابل و پــــروان و صدها روستای تو
نسیم زابل و بغلان و فاریاب تو روح افزاست
اُرزگان بخــت امـــروز تو و بال همـــای تو
بـرای بار دیگــر سبز میســـــازی یقــین ام شد
تو اکسیـــری، مـــداوایی برایم کیمیـــای تو
جهانمهر هروی
۱۶ مارچ ۲۰۰۹