غزل

به دوستان و صاحبدلانی که امشب مرا همراه اند. شبی از بهار که چون شب های دراز زمستان سرد و بیروح  است.

غزل

 در  شهــر تان  که هست  به بند  آفتـــاب ما

از وحــشت سیاهی شب،  نیست خـــواب ما

شایــد  اسیر  دیو  و دد و فـتنه گـــشته است

در  یک خسوف  نحــس  دیگـــر،  ماهــتاب  ما

کرگس  گشـــوده  بال،  به پامــــیر سر  بلــند

تا  دیده؛  رفته  است  به  خـــوابی  عقاب  ما

عمری  گذشت و فتنه دوران همــیشه است

دژخیم  خســته نیست  ز  رنج  و  عــذاب  ما

نه نیشـُه  آورد  نه کــسی  مســـــت میشود

گویی  که  اشک  چشم  بود  این  شراب  ما

 وارونه ساخت  هر چه  به دستش  رسید باز

تصـــویر  ظــلم  و  فتـــنه  بود   انقـــــلاب  ما

از تار هــای  بافته  در  خون  و  گوشت  گفت:

صـــد  قـــصۀ  شـــقاوت  و  نفـــرت   رباب ما

***

ای یــــار !  ای   عــزیــزتـریـــن   آرزوی   دل

با  مــن  بخـــوان،  تـرانۀ  دور  شبــــاب  مــــا

جهانمهر هروی

17 اپریل 2009