خطی کـــشیده به نام ام دگر، زمــانه سیاه
نشـانۀ ز غــم و درد، چـون شــبانه سیاه
گلی شگفــت بعد از روزگار، فـصــل بهـار
اگر چه مرسل سرخ است، مگر نشانه سیاه
تبسم سحـــر از خــوشه هــای نور فــلـک
دمــیده اســت به شهـــر دلم، بهـــانه سـیاه
فــضای دودی این خانه نفرت انگـیز است
که هر چه است در آن، رنگ عاشقانه سیاه
رسید نــوبت حــاصل و فــصل پاک درو
تــمام قـامت گـندم سپیــد؛ ولی دانــه سـیاه
***
نگفــت هــیچکـسی راز دل به دلــــداران
حدیث حال سیاه ، طـرح هــر فسانه سیاه
جهانمهر هروی
۲۱ اپریل ۲۰۰۸