غزل

غزل

دستی به دعــا چشــم براه، فــخـر گدا نیست

 زین آبــروی رفتـــه، امیــــدی به بقـــاء  نیست

دنبال  طبیبــی مـــــرو، از   بهــــر  عـــــلاج  ام

دردی که مـــرا هست به  هیچوجه  دوا نیست

فتـــوای تـــو  امـــروز بــــود، کُشتن  عـــــاشق

ناچـــار صـبوری کنم ، این شیـــوه گُناه نیست

بهر سر  بُریــده  ای  ما ، دم  مــــزن  از  غــــم

در مــذهب رنـــدان  جهــــان،  تقیــه روا نیست

خاک تن  مــا  را،  خُم میـــــخـــانه بســـــــازید

که انــجا  سخن از  دغدغۀ جُرم  و  گناه نیست

اعجـــــاز  مســیحــا بـــود  از تذکـــیۀ  نفـــــس

دو باره  حیات از  سِر بک  چوب و  عصــا نیست

منصـــور  به  سر  دار  مُــــبارک  بــــود  از   آن

که جق گفتن و حق، باری در اندیشۀ ما نیست

جهانمهر هروی

4 سپتمبر 2008