غزل

 

 غزل

یاری  که  بود  در  گرو اش این  دل  تنگم 

شمشیر   بر  آورده   و  دارد  سر   جنگم 

دیروز  به   دشت  دل  من آهوی  وحشی 

امروز  ز  بخت   سیه  ام   گشته   پلنگم 

آموخت ز من فن  شکار  و  ره  و  رسمش 

آخر ز  جفا  ُکشت   به  صد  تیر   خدنگم 

باری   به  رقیــبان   رسد  و  خوشگذراند

بیگانه نماید  به  من  این   شوخ  دو رنگم

چون شانه  شکستم  همگی عمر غرورم 

تا زلف  سیاهش  بود  هر  روز  به چنگم 

آیینه   شدم   تا   به    دلم   جای    بگیرد 

زد از سر بی مهری خود دوش به  سنگم 

جهانمهر هروی 2.1.2006