شرم
ازین به بعد ترا (عشق من) نمیگوییم
خمی به ابرو و جنجال بیشتر نکنی!
و خرده باز نگیری که بیوفا هستی؛
نه ترس دارم و نه عشق را بهانه کنم…
به چشم خویش بدیدم در نت اخبار
که میدهند تغیرات جنسیت امروز
عجب که نام بدل میشود به هرعنوان…
***
به سخره واژه ای هرلحظۀ تورا گیرم
و آن پیراهن سبزی که زیب و زینت تست
و آنچه در تو شب و روز میشود همراه
مک آپ، لپستک، ، ریمل، سرخی و سایه
وخال های سپید و سیاه پیشانیت
و حمیلی که روز به گردنت آویزی
وعطر کوبه کویی که سکر می آرد
و مثل این همه را، استهزاء خواهم کرد
***
بیاد آورم آنروز های سخت ترا
چه بود عشق ( حوا) ؛ این زمین بیمقدار؟!
نداشت عورتی جز برگ های انجیری
و لذتی که تن گرم ( آدم) از خورشید
به سرزمین ( سراندیب) افتخارش بود
و باز قصۀ هابیل و قصه ی قابیل
و تخمه های قبیح ی که مرگ را آورد
و خواهران دوگانه به سرنوشت زمین
که بوی زایش مادینگی به بار آورد
و در طبیعت پر ازدحام لذت و شوق
هزار بار رقم زد نام عصیان را
خزید زیر همه پوست و گوشت آدم ها
و آن درخت که زیتون به ارمغان آورد
و از شرارت شیطان روز طرد بهشت
که در طبیعت انسان میکشد خط غم
و دانه دانه گندم چقدر مجرم بود
چه قدر شرم مرا دوش ارمغان آورد
۱۴ مارچ ۲۰۰۸