رباعی
دو پای نــازک فصــل بهـار، پر از خــون
دلی شکسته ی ما را کشیده است به جــنون
خطای ماست که دل داده ایم به رنگ چمن
دلی که مـرده به گلشن نمـیشود افــسون
رباعی
ای مطلع تو فصل بهـــار و جــوانی ام
دانم به مقـــــصد دل مـن می رسانی ام
هر جای سبزه بود و گل و بلبل شراب
آنجــاست خانۀ مـن و اینهـــا نشانی ام
رباعی
گفتم که شراب و شهد، شیر و شکری
تو شاخ نبات و میوه ای هر شجـــری
شمشــاد به باغ خــانه ام گـــردیـــدی
افـسوس که از حال دلــم بی خبری
رباعی
شـــادم که بهـــار دیگـــری باز آمــد
سـوی تــو دلــم باز به پــــرواز آمـد
انجام غـمی که داشتم هرشب و روز
آغـاز شـد و بــاز به صــد راز آمـــد